Rozdział 9

Duff
Wychodzę, wychodzę, wychodzę, wychodzę! Dostałem właśnie wypis, teraz tylko czekam aż przyjedzie po mnie brat. Po czterech miesiącach katuszy, ruszania się na wózku inwalidzkim do łazienki i jedzeniu jakiejś papki dla niemowlaków, mogę wyjść ze szpitala, a za tydzień wracam do szkoły.
- Idziemy stary? - zapytał Matt wchodząc do sali. Wziąłem kule i z trudnością stanąłem na nogi – dasz radę?
- Ta, spoko – uśmiechnąłem się i wyszedłem. Po pięciu minutach byłem już na zewnątrz i miałem ochotę całować ziemię. PANIE BOŻE! W końcu na świeżym powietrzu!
Matt pomógł mi wsiąść do samochodu i ruszyliśmy. Do domku! Siedziałem w fotelu z uśmiechem psychopaty i podskakiwałem lekko [bez skojarzeń, moi drodzy]. Mój brat patrzył na mnie jak na chorego psychicznie, ale miałem to w dupie. W końcu samochód zatrzymał się na podjeździe, a ja pospiesznie wysiadłem, całkiem zapominając, że mam niezbyt sprawne nogi. Po chwili leżałem na na chodniku, przed czarnymi kowbojkami. Podniosłem wzrok i zobaczyłem śmiejącą się Carrie.
- Pojebało cię? - zapytała odchodząc ode mnie. No tak, ja leżę na środku chodnika, a ta sobie idzie, dzięki bardzo!
- GDZIE IDZIESZ?! - zawyłem patrząc na nią. Okej, wyje jak głupi, a ona idzie do samochodu po moje kule, brawo Duffy – a to spoko.
- Ja pierdolę, z kim ja żyję – mruknęła cicho pod nosem i pomogła mi wstać.
- Ze mną – powiedziałem biorąc od niej „sprzęt” [ja tylko próbuję unikać powtórzeń, nie moja wina, że niektóre „sytuacje” DZIWNIE wyglądają XD przyp. aut.] i uśmiechając się przymilnie.
- Właśnie widzę – mrr... Lubię ją przytulać.


***


Siedziałem sobie u Carrie na łóżku oparty o ścianę i czekałem. Czekałem na nią, bo ktoś zadzwonił i już piętnaście minut siedzi w salonie i cieszy się do tego telefonu. Po chwili weszła do pokoju z bananem na twarzy i usiadła mi na kolanach.
- Z kim gadałaś? - zapytałem NIBY niezaciekawiony.
- Z Joey'em – wtuliła się w mój tors.
- Jakim Joey'em?
- Nie znasz go... Mój przyjaciel z Nowego Jorku – nie wiem czemu, ale poczułem takie ukłucie w sercu. Może dlatego, że przez piętnaście minut siedziała i się śmiała do telefonu... Tak, to bardzo prawdopodobne – Jesteś zły, że tyle z nim rozmawiałam? - pokręciłem głową i musnąłem ustami jej szyję. Trzeba jak najlepiej wykorzystać fakt, że jej mama wyjechała na trzy dni w delegację, prawda?
Zacząłem schodzić pocałunkami na jej dekolt a ona zamruczała cicho. Wplotła ręce w moje włosy i szarpnęła lekko, żeby dosięgać moich ust. Całowała mnie namiętnie, a ja włożyłem ręce pod jej koszulkę zrzucając ją szybko z niej. Znowu zacząłem obcałowywać jej dekolt kiedy zadzwonił ten PIERDOLONY telefon.
- Duff, ktoś dzwoni – jęknęła odchylając głowę do tyłu.
- Zaraz przestanie – mruknąłem i zabrałem się za odpinanie stanika.
- Ale może to coś ważnego – warknęła odrywając moje ręce od zapięcia stanika. Spojrzałem tęsknym wzrokiem na jej cycki, które zaraz schowała pod materiałem koszulki. Wyszła z pokoju. No kurwa, zrobiłem coś nie tak? Przecież to tylko jebany telefon, jakby to było coś ważnego, to za drugim razem by odebrała, no nie? Wziąłem kule i wstałem z łóżka. Z wielkim trudem zszedłem po schodach i co zobaczyłem? Carrie ze słuchawką przy uchu śmiejącą się w niebogłosy. Wkurwiłem się no, bo skoro się śmieje to nic ważnego. Wyrwałem jej słuchawkę z ręki.
- Tutaj sekretarka panny Wilson, przykro mi, moja szefowa nie ma teraz czasu, bo PIERDOLI SIĘ ZE SWOIM CHŁOPAKIEM, WIĘC NIE PRZESZKADZAJ – nagle mój ton, ze słodkiego głosiku, przemienił się w głos z horrorów. Odłożyłem z trzaskiem słuchawkę, czym wyrwałem Carrie z „transu”.
- Coś ty odpierdolił?!
- No kurde, przecież było nam tak miło, a ty to przerwałaś, bo dzwoni jakiś frajer opowiadający ci jakieś jebane, durne kawały! Tak, to naprawdę bardzo ważna sprawa wiesz?!
- Duff do cholery, nie słyszałam go odkąd tu jestem, czyli ponad pół roku, po prostu zrobiło mi się miło, że zadzwonił i chcę z nim porozmawiać...
- Rozmawiałaś z nim niedawno PIĘTNAŚCIE MINUT. Mogłabyś się z nim umówić na inny czas, teraz też byś pewnie siedziała przy tym telefonie z pół godziny.
- Oj daj spokój, od razu pół godziny!
- A dobra kurwa, gadaj sobie z nim ile chcesz, spierdalam – skierowałem się do drzwi i wyszedłem, trzaskając drzwiami. Może zachowuję się jak jakiś gówniarz, ale wkurwia mnie ten gościu, będzie dzwonił co dziesięć minut?! No bez przesady...


Carrie
No tak, najlepiej zrobić aferę o nic, a potem obrazić się i wyjść. Bachor.
Westchnęłam ciężko i zaczesałam włosy do tyłu. Poszłam do pokoju i od razu się walnęłam na łóżko i schowałam twarz w poduszce. Leżałam tak z dwie godziny i usłyszałam ciężkie kroki na schodach. Wiedziałam, że wróci. Już chciałam wstawać i pomóc mu, ale niech się sam męczy. Za swoje szczeniackie zachowanie. Usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi i wtacza się do pokoju.
- Carrie – mruknął cicho Duff. Położył się obok i objął mnie – przepraszam.
- Trzeba było nie robić afery o nic – odwróciłam się do niego plecami. Złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie, tak że czułam jego oddech na szyi.
- Wiem, że głupio zrobiłem, ale denerwuje mnie ten facet, jest strasznie nachalny... Dzwoni co dziesięć minut i... - już wiem o co mu chodzi.
- Jesteś zazdrosny? - wtulił się mocniej w moje plecy.
- Tylko troszkę – wymruczał i pocałował mnie lekko w szyję. Dobra, poddaję się! Z nim nie można się kłócić, no kurde nie można!
Odwróciłam się tak, że stykaliśmy się nosami.
- Jesteś głupim, zazdrosnym gówniarzem Duffy – powiedziałam poważnie, a na jego twarzy wykwitł uroczy, niewinny uśmiech – I tak cię kocham.
Pocałowałam go, a on przedłużył pocałunek, wkładając ręce pod moją koszulkę. Zapowiada się ciekawy wieczór.



***


Obudziłam się i jedyne co zobaczyłam to blond włosy. Duff spał przytulony do moich nagich piersi i cicho pochrapywał. Jaki on jest słodki! Aż miałam ochotę zrobić „Awwwwwww”, ale wolałam go nie budzić. Wyślizgnęłam się delikatnie spod niego, ubrałam jego koszulę, która sięgała mi do kolan i zeszłam do kuchni. Tego co tam zastałam, to się nie spodziewałam [kurde, zapodaję rymy jak Duff w (bodajże) pierwszym rozdziale :D].
- Co wy do cholery tutaj robicie? - zapytałam Rogera, Arthura, Diega, Megan, Victorii, Keitha i Tommy'ego, czyli... WSZYSTKICH.
- Siedzimy – mruknęła Vicky i spojrzała na mój „strój” - widzę, że ciężka noc? - w jednej chwili spłonęłam rumieńcem.
- Nie ciężka, tylko przyjemna – odpowiedziałam, otworzyłam lodówkę – Chcecie coś do jedzenia?
- Już jedliśmy – powiedział Arthur wskazując na talerze w zlewie.
- Kocham was za to, że umiecie się rozgościć – powiedziałam pod nosem.

Wyciągnęłam sok pomarańczowy z lodówki i nalałam sobie do szklanki – a powiedzcie mi... po co przyszliście?
- Bo chcieliśmy was wyciągnąć na dwór, ciągle tylko w domu byście siedzieli, a Duff przecież nie dawno wyszedł ze szpitala... - powiedział Tommy, a ja westchnęłam ciężko.
- Ide obudzić Duffa – odłożyłam szklankę do zlewu i skierowałam się na górę. Weszłam do sypialni i zobaczyłam McKagana śpiącego na brzuchu. Miał odkryte całe plecy i kawałek tyłka. Zaśmiałam się cicho i podeszłam do łóżka. Usiadłam okrakiem trochę ponad jego biodrami i pochyliłam się.
- Wstawaj Duffy – zamruczałam, a on się uśmiechnął lekko – na dole jest cała zgraja – w jednej chwili jego uśmiech zszedł z twarzy i szybko otworzył oczy.
- Co oni tutaj robią? - zapytał próbując mi spojrzeć w oczy, co nie było łatwe.
- Czekają, aż się obudzimy – odpowiedziałam z uśmiechem i pocałowałam go w policzek – no chodź, zaraz idziemy podbijać miasto – zeszłam z niego, wyciągnęłam jakieś czyste ciuchy ze swojej szafy i skierowałam się do łazienki, gdzie porządnie się umyłam. Ubrałam się i poszłam do pokoju.
- Możesz mi dać jakąś koszulkę? Bo chyba masz moje ciuchy – zapytał Duff siedząc na łóżku w spodniach. Wyciągnęłam JEGO koszulkę z Sex Pistols. Podałam mu, a on szybko ją założył. Już po pięciu minutach kierowaliśmy swoje kroki w stronę parku. Gadaliśmy między sobą i śmialiśmy się nie wiadomo z czego. Bardziej poznaliśmy Victorię, która była córką koleżanki matki Keith'a. Nagle spostrzegłam zgarbionego chłopaka z falowanymi, czarnymi włosami do ramion. Strasznie mi kogoś przypominał. Kiedy mu się tak przyglądałam odwrócił się, a ja zastygłam w miejscu, patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami. To nie może być on...


Wiem, krótki znowu, ale... ale jakoś takoś mi sie podoba XD
Komentować :3