Rozdział 6

DuffOd TAMTEJ akcji minął już tydzień. Nie rozmawiałem z Carrie od tamtego czasu, a kiedy w szkole próbowałem do niej zagadać, wymijała mnie. Cholernie mi smutno, bo w końcu sama tego chciała, prawda?
- Carrie, porozmawiajmy – jęknąłem, kiedy minęła mnie wracając do domu ze szkoły.
- Nie mamy o czym, McKagan – warknęła i przyspieszyła kroku.
- Właśnie, że mamy – złapałem ją za ramię i odwróciłem ją w swoją stronę – możesz mi powiedzieć, czemu mnie unikasz? Co ja takiego zrobiłem? Przecież nic ci się nie stało...
- Co takiego zrobiłeś?! - krzyknęła głośno. Ojej... - wykorzystałeś to, że jestem nawalona w trzy dupy i mnie przeleciałeś, jak ostatnią dziwkę, to zrobiłeś! Wiesz jak się teraz czuje?! Jak tania kurwa! - na jej policzkach pojawiły się łzy. Kurwa, McKagan cioto, coś zrobił?! - podobasz mi się cholernie, ale tak myślałam, że będziesz chciał mnie tylko przelecieć! Już raz mnie ktoś tak wykorzystał, a teraz to boli podwójnie, wiesz?!
Stałem jak wmurowany w chodnik. Nie wiedziałem, że będzie to tak przeżywała, przecież to był raz i to pod wpływem. Ale chwila.. Podobam się jej?
- Carrie, ja.. - przerwałem patrząc w jej zapłakane oczy – n-nie wiem co powiedzieć...
- Tak – pociągnęła nosem – tak myślałam.
I już jej nie było.

***
Siedziałem sobie w pokoju, sącząc z butelki wódkę. Nagle zadzwonił telefon. Nikogo nie było w domu, więc musiałem ruszyć swoją chudą dupę. Zbiegłem po schodach i odebrałem telefon. Słysząc TEN głos, zamarłem.
- Pamiętasz mnie, McKagan? Trevor Johnson, twój ukochany przyjaciel – odezwał się niski głos. Przełknąłem ślinę, a moje ręce zaczęły drżeć. Cholera – chciałem ci tylko przypomnieć, że wisisz mi pieniądze... Jakieś trzy kafle. Miło by było gdybyś dał mi tą kasę dzisiaj.
- Chwila... umawialiśmy się na niedzielę, a jest wtorek!
- Chłopcze, potrzebuje forsy i teraz to mnie gówno obchodzi jak ją zdobędziesz, mam ją dzisiaj dostać. Jeśli nie zobaczymy się dzisiaj o 22 w centrum parku, może się zrobić nieciekawie – rozłączył się. Kurwa, przecież miałem czas do niedzieli! Miałbym te pieniądze! A tak nie dostałem wypłaty od mamy i nie mam! Kurwa mać, ja pierdole. Jak można być tak wrednym człowiekiem?! Oddałbym w niedzielę, a teraz we wtorek to on się może pierdolić! Chuj mu w dupę i tyle. Załamany siadam na schodach i chowam głowę w rękach.
***

Lekcja. Wlepiam wzrok w moje glany. Na jednej ze sznurówek odnajduję podpis Carrie. Napisała mi ostatnio na lekcji korektorem. Ona jest taka śliczna. Ten jej przeszywający wzrok mnie zabija. A jak płacze od razu mi też zachciewa się płakać. Z zamyślenia wyrwał mnie brutalnie dzwonek sygnalizujący następną lekcję. Ygh. Matma. Uciec nie mogę bo będę nieklasyfikowany, a poza tym przez ten tydzień przepisałem zeszyt i muszę jej pokazać. Dobra wysiedzę. Gdy lekcja z nudną i szpetną matematyką się skończyła, wynudzony i zaspany poczłapałem w stronę łazienki, by potem odejść w spokoju ducha kierując się do domu. Przez chwilę czekałem przed drzwiami. Nie wiem czego oczekiwałem. Dlaczego Carrie miałaby mi wybaczyć. Nie powinienem przecież robić tego co zrobiłem. Ona była pod wpływem i ja też. Chyba zaczynam żałować. A jak ona się na mnie poważnie obraziła? I się nie obrazi już nigdy? Boję się tego że już nigdy się do mnie nie odezwie. Nie doczekałem się na nią więc poszedłem. Taki samotny, smutny i zamyślony. Po drodze wpadłem na jakąś kobietę. Zaklęła głośno, popukała się w czoło i poszła. Chyba zepsułem dzień następnej osobie. Wszedłem do domu, wczłapałem się na górę i zamknąłem się w pokoju. Nie miałem ochoty z nikim gadać… no chyba, że z Carrie. Chociaż nie, z nią też nie. Jeszcze chlapnąłbym coś co jeszcze bardziej by ją zraniło. Rzuciłem się na łóżko i chyba nawet przysnąłem, bo obudził mnie dzwonek telefonu. Już miałem zamiar nie odbierać, ale przecież może dzwonić Trevor. Odbieram.
- Cześć Duffy.
- Cześć.
- Masz zamiar zapłacić mi te pieniądze? - zapytał ironicznie. Chyba domyślił się, że nie oddam mu kasy. Ale czekaj… która godzina? Zerkam na zegar na ścianie. O kurwa… 21. Nie no kurwa, zabije mnie. Zrobiło mi się gorąco. Ale spróbowałem spokojnym tonem powiedzieć mu, że nie mam tych pieniędzy i oddam mu je w niedzielę.
- Żartujesz sobie koleś? Człowieku mam w dupie, że nie masz tych pieniędzy. Masz mi je oddać albo komuś się coś stanie. - “komuś się coś stanie”… komu? Carrie! Kurwa nie. Jak można być takim skurwielem?! I co ja mam teraz zrobić? Ja pierdole.
- Człowieku! Jak można być takim skurwielem?! Oddaj mi Carrie! - powiedziałem nieco uniesionym głosem.
- Czyli ta piękna dama ma jakieś imię. Słodko. - jego głos brzmiał zaciesznie. Skurwiel. Niech tylko ją tknie!
- Gdzie mam być? - zapytałem zrezygnowany.
- Tam gdzie się umawialiśmy, śliczny. - zarechotał i się rozłączył. Popędziłem więc do parku i przyglądałem się wszystkiemu, żeby tylko ich nie przeoczyć. Znalazłem go! Głupi kutafon jeszcze się rechocze! Podszedłem bliżej.
- I co ja mam teraz zrobić z tym fantem? - zapytał i zza siebie wyprowadził Carrie. Posiniaczona, podrapana i ubrudzona. W mojej głowie plączą się teraz straszne scenariusze. Przecież on mógł ją skrzywdzić! Popatrzyła na mnie swoimi czerwonymi, podpuchniętymi i zaszklonymi oczami, a po chwili znowu łzy popłynęły jej po policzkach. Facet wyciągnął rękę.
- Kasa.
- Ja... ja nie mam pieniędzy.
- Kurwa, McKagan umawialiśmy się tak?! - wrzasnął i szarpnął dziewczyną. Wydała z siebie cichy pisk.
- Zostaw ją – krzyknąłem podchodząc kilka kroków bliżej. Jednak zrezygnowałem widząc, że Trevor wyciąga z kieszeni nóż i przykłada jej do gardła – kurwa, co ona ci zrobiła?!
- Ona? Nic. Jest zabawką – mruknął jakby nigdy nic i przejechał po jej delikatnej skórze nożem, robiąc małe nacięcie. Z jej oczu popłynęło jeszcze więcej łez, a z ust wydobył się cichy krzyk. Nawet nie zauważyłem jak zaszkliły mi się oczy. Byłem od nich jakieś trzy metry. Spojrzałem w oczy Carrie. Nie wytrzymałem. Z dzikim krzykiem rzuciłem się na dilera. Widziałem jak puszcza Wilson i zajmuje się mną. Szarpaliśmy się chwilę. Nagle poczułem ostry ból w okolicy klatki piersiowej. Upadłem. Ostatnie co pamiętam to ból, krzyki i ciemność.