Rozdział 7

Carrie
Nie wiedziałam co się dzieje. Kiedy ten człowiek mnie puścił, upadłam. Nie wstawałam i nagle przed moją twarzą zobaczyłam zmasakrowaną twarz Duffa. Patrzył na mnie, oczy miał szeroko otwarte. Pisnęłam głośno i poderwałam się z ziemi. Byliśmy sami. Dopiero po chwili zauważyłam, że McKagan krwawi. Całą koszulkę miał zakrwawioną. Ukucnęłam przy nim i położyłam sobie jego głowę na kolana. Oddychał ciężko i trząsł się. Zaczęłam wołać o pomoc. Chciałam spojrzeć w jego oczy, ale uciekał wzrokiem.
- Duff – zaszlochałam cicho – Duffy... Spójrz na mnie.
- Boli – wyszeptał, łapiąc się za klatkę. No tak, nie pomyślałam. Zdjęłam z siebie kurtkę, a potem koszulkę i przyłożyłam do rany. Wcale nie obchodziło mnie to, że byłam w samym staniku i to ze zmasakrowaną twarzą. Teraz liczyło się tylko jego życie – Carrie, zimno mi – zaszlochał cicho.
- Shh.. spokojnie skarbie, zaraz wszystko będzie w porządku – powiedziałam i zaczęłam znowu wołać o pomoc. Po chwili usłyszałam kilka głosów, które śpiewały London Calling. Wyłapałam głos Arthura i Diego. Zaczęłam krzyczeć jeszcze głośniej. Zobaczyłam, że Duff zamyka oczy.
- Duff – poklepałam go leciutko po policzku – Duff, nie zamykaj oczu! McKagan! Nie! Proszę Cię nie zamykaj oczu – darłam się do chłopaka, który leżał i nie oddychał. Rozpłakałam się jeszcze bardziej – Duffy, Duffy nie!
- O kurwa.. - wrzasnął Arthur, który był obok. Szybko wziął mnie za ramiona i odciągnął od leżącego chłopaka.
- Zostaw! Zostaw mnie! Duffy! - zaczęłam wrzeszczeć i wyszarpywać się z uścisku.
- Spokojnie, Carrie, już wszystko okej.
- Nic nie jest okej! On nie żyje!
- Żyje, spokojnie – powiedział Roger i podniósł Duffa. Po chwili byłam w ramionach Arthura. Chłopaki szybko pobiegli do szpitala.


***
Duff
Pip. Pip. Pip. Wkurwiający dźwięk dostał się do mojej głowy i co chwilę był coraz głośniejszy. Nie dość, że cholernie bolała mnie głowa, to jeszcze ból klatki był tak przeszywający, że ledwo oddychałem. Uchyliłem lekko powieki. Byłem w pomieszczeniu, który miał białe ściany, jednak nie było tego za bardzo widać, bo była noc. Szpital. Poczułem ciężar na nogach. Delikatnie podniosłem głowę i zobaczyłem śpiącą Carrie. Z jej twarzy zniknęły obrażenia. Czyli musiałem długo być w śpiączce. Spojrzałem na kalendarz. Lipiec. Chwila... Cztery miesiące?! Jeszcze raz popatrzyłem na Carrie i zasnąłem.

***
Obudziłem się o dwunastej. W mojej sali była pielęgniarka i jak tylko otworzyłem oczy, zaczęła wołać doktora. Siwy, wysoki mężczyzna wbiegł do mojej sali. Wszyscy zaczęli się pytać czy wszystko w porządku, zrobili mi badania. Gdy odeszli od mojego łóżka, zobaczyłem drobną postać w drzwiach. Łzy leciały jej ciurkiem po policzkach.
- Duffy – powiedziała Carrie, siadając na moim łóżku – Jak się czujesz?
- Wszystko mnie boli cholernie, ale jest dobrze – odpowiedziałem cicho – chodź tu do mnie – mruknąłem wyciągając ręce przed siebie. Wtuliła twarz w moje włosy i zaczęła cicho szlochać.
- Tak się cieszę, że wszystko już w porządku, że żyjesz – wychlipiała i przytuliła się mocniej.
- Cicho skarbie, już jest okej – pocałowałem ją w czoło. Po jakiś dziesięciu minutach przestała płakać i oderwała się ode mnie.
- Chłopaki – pociągnęła nosem – chłopaki powiedzieli mi o tym człowieku i... i o n-narkotykach – popatrzyła na mnie. Nie byłem w stanie spojrzeć jej w oczy.
- Carrie, ja przepraszam. Ja.. ja nie wiedziałem, że on tobie coś zrobi! Ja...
- Shh... Już wszystko okej – złapała mnie za rękę – dobrze, że tobie się nic nie stało.
Trwaliśmy w ciszy, dopóki nie przyszła pielęgniarka. Zmieniła mi kroplówkę, zrobiła jeszcze tam jakieś małe badania. Przy okazji podniosła mi oparcie, żeby łatwiej mi było rozmawiać ze znajomymi. Właśnie jak wyszła, do mojej sali wparowała moja rodzina. Zasypywała mnie pytaniami, czy wszystko w porządku, jak się czuję i takie tam. Potem wpadli policjanci i pytali o Trevora. Później do mojego pokoju wtoczyli się chłopacy. W końcu przyszedł lekarz i powiedział, że nie może być takiego tłoku. W mojej sali zostali tylko Arthur z Rogerem i Carrie.
- Dzięki – powiedziałem do chłopaków – dzięki za wszystko.
- Daj spokój, nie zostawilibyśmy cię na pastwę losu – mruknął Roger z uśmiechem.
Po godzinie rozmów, zostałem w sali tylko z Carrie [ale zapodałam ryma, no nie? No nie?! :D przyp. aut.]. Nie odzywaliśmy się, ale nie była to jakaś męcząca czy niezręczna cisza. Spojrzałem na zegar, a potem na dziewczynę.
- Idź już do domu, wyśpij się – powiedziałem, jak zobaczyłem, że przysypia.
- Tak, w sumie to dobry pomysł – podniosła się z krzesła i spojrzała na mnie – nie masz mi tego za złe, że pójdę, prawda?
- Nie no co ty, sam ci to proponuję – zaśmiałem się. Dziewczyna pochyliła się lekko i pocałowała mnie w czoło. Po chwili zastanowienia, musnęła namiętnie moje usta.
- Kocham Cię, Duffy – i zostałem sam.

***
Carrie
Była dziesiąta rano. Siedziałam na ławce przed szpitalem i płakałam. Tak po prostu siedziałam i darłam ryja jak jakieś dziecko, które nie dostało lizaka. Ludzie, którzy mnie mijali, mierzyli mnie dziwnym wzrokiem i przyspieszali. A ja się zastanawiałam. Nad moimi uczuciami. Czy na pewno go kocham? Tak, chyba tak. Już dawno zapomniałam o tym incydencie sprzed czterech miesięcy. Cholernie go kocham. Czuję to. Kurwa, skoro go kocham, to czemu ryczę?! Otarłam łzy i prawie wbiegłam do szpitala. Szybko odnalazłam jego salę i weszłam. Popatrzył na mnie z szeroko otwartymi oczami. No tak, rozmazany tusz, którego i tak nie było dużo na moich rzęsach, czerwone, podpuchnięte oczy i rozczochrane włosy. Odetchnęłam i zaczęłam mówić:
- Kocham cię – powiedziałam, a on pytająco podniósł jedną brew – proszę cię, nie udawaj, że nic nie wiesz. Od dawna to wiedziałeś. Od dawna wiedziałeś, że darzę cię tym uczuciem, jakim jest miłość. Od dawna wiedziałeś, że jestem w tobie zakochana po uszy. Od dawna wiedziałeś, że nie wytrzymuję bez ciebie dnia. Kiedy byłeś w śpiączce, siedziałam przy tobie cały dzień, dopóki ochrona nie wywaliła mnie za drzwi. Uciekałam ze szkoły, żeby zobaczyć twoją twarz, żeby poczuć twój dotyk. Jeśli woźna mnie znalazła jak wychodziłam ze szkoły, przychodziłam po budzie i mówiłam ci jak minął mi dzień. Jak mijają dni bez ciebie. Przechodziłam załamanie, lekarze nie dawali ci najmniejszej szansy. Ale ja wierzyłam Duff. Ja wierzyłam, że się obudzisz. Wierzyłam, że powiesz mi prosto w oczy, że już wszystko w porządku. Po prostu... Nie mogę sobie wyobrazić teraz życia bez ciebie. Kocham cię. Cholernie cię kocham – zakończyłam przemowę, siadając obok niego na łóżku. Popatrzył mi w oczy. Widziałam zdziwienie i... nie mogłam się dokładniej przypatrzeć, bo przymknął oczy, przyciągnął mnie do siebie i złączył nasze usta w ognistym, namiętnym pocałunku. Założyłam mu ręce na szyje i żarliwie oddawałam pocałunki. Złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie. Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie, ale ktoś nam musiał przeszkodzić prawda?! Gdy tylko usłyszałam głośne odchrząknięcie, podskoczyłam przestraszona i oderwałam się od Duffa.
- Serio?! - zawołał chłopak kiedy w drzwiach zobaczył głupio uśmiechającego się Arthura i śmiejącą się Megan. Poprawiłam koszulkę, która NIECHCĄCY się podwinęła, odgarnęłam włosy z twarzy, która była czerwona jak stare buraczki i wstałam z łóżka.
- To ja... Ja już pójdę – mruknęłam, pocałowałam przelotnie Duffa w policzek i wyszłam z sali. Po drodze do domu, zabiłam wzrokiem kilka osób, które dziwnie na mnie patrzyły.

Duff
Kocham ich jak moją rodzinę, ale zabiję! W takim momencie? Jak mogli przerwać w TAKIM momencie?!
- Mamusia nie uczyła pukać? - wychrypiałem i wkurzony założyłem ręce na piersi.
- No ciebie chyba tatuś uczył pukać – powiedział Arthur, a Megan nie wytrzymała i wybuchnęła głośnym, niepohamowanym śmiechem. Prychnąłem tylko i mruknąłem, że wcale nie jest zabawny. Chłopak podszedł i poczochrał mi włosy – Oj Michael, Michael...
- Oh, spierdalaj! - wrzasnąłem sam zanosząc się śmiechem.
- Zakochałeś się w naszej Carrie – pokręciłem głową. Wkurwiający człowiek.
- Tak, zakochałem, masz z tym jakiś problem?
- Ależ skąd, syneczku – parsknąłem śmiechem.


***

Tak, tak, to prawda! Gazety nie kłamią! I wredne sąsiadki też nie! Od tygodnia jestem w związku z Duffem. Kiedy lekarze i znajomi przede wszystkim nie widzą, całujemy się i.. i nie tylko. No co? Była noc! Nikt nic nie widział. I nie słyszał chyba też. Boże, co ja robię ze swoim życiem, uprawiam seks w szpitalu! Przed wejściem na sale, stanęłam jak wryta. Przez okno zobaczyłam szkolną dziwkę. Susan. Susan Holmes. Nie, że jestem zazdrosna. W ogóle, nie jestem. Czy ona trzyma go za rękę?! O nie, tego za wiele. Wbiłam do sali jak rakieta, a ona w trybie natychmiastowym puściła jego dłoń i odwróciła się. Stałam twarzą w twarz z największą suką w Seattle.
- Co ty tutaj robisz? - wysyczałam przez zaciśnięte zęby.
- Przyszłam odwiedzić Duffa, nie widać? - odpowiedziała pytaniem. Zrobiłam się czerwona ze zdenerwowania.
- Dobrze, cieszę się, ale teraz już ma towarzystwo, więc możesz już iść – mruknęłam i chciałam przejść obok, ale zagrodziła mi drogę.
- A jeśli nie pójdę? - zapytała z kpiącym uśmieszkiem.
- To dostaniesz po mordzie – syknęłam, patrząc w jej wielkie gały.
- Carrie, proszę – jęknął Duff, a ja zgromiłam go wzrokiem.
- Ruszysz się dziwko czy nie? - zapytałam Susan.
- Nie – po korytarzu rozniósł się odgłos głośnego „ plask” - ty, szmato – zasyczała i oddała mi. Po chwili leżałyśmy na podłodze, wyrywałyśmy sobie kłaki i drapałyśmy się po twarzach. Dwóch lekarzy próbowało nas rozdzielić. W końcu udało się to, kiedy zawołali jeszcze ochroniarza. Więc, połamałam jej nos, rozcięłam wargę i łuk brwiowy, a poza tym podrapałam ją po całej twarzy. Ona mi rozcięła wargę i kawałek policzka swoim pierścionkiem. Wyszarpałam się z uścisku ochroniarza, spojrzałam na Duffa i wyszłam z sali, kierując się do łazienki. Po chwili wbiegła pielęgniarka i pomogła mi opatrzyć rany. Kiedy już mogłam wyjść do ludzi, wróciłam do sali, gdzie siedział już sam McKagan.
- Coś ty zrobiła? - zapytał kiedy tylko pojawiłam się w drzwiach.
- Dałam jej w mordę – odparłam ze stoickim spokojem i usiadłam na krześle obok łóżka.
- No tak, ale po co? Ona tylko przyszła mnie odwiedzić, co w tym złego?! - krzyknął Duff. Zrobiło mi się trochę głupio, ale zaraz pokonałam to uczucie.
- Nie będzie się do ciebie jakaś lewacka kurwa kleiła – powiedziałam z oburzeniem, zakładając ręce na piersi. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech – no i z czego rżysz?
- Jesteś zazdrooosna – przeciągnął głoskę i wyszczerzył zęby. Przewróciłam oczami.
- Bo nie chce, żeby się jakieś szmatławce do ciebie kleiły – mruknęłam cicho. McKagan złapał mnie w pasie, przyciągnął do siebie tak, że prawie siedziałam mu na kolanach i pocałował w ramię.
- No nie bądź taka, na razie nie mam zamiaru cię zostawiać – powiedział kładąc brodę na jej ramieniu.
- Na razie?! - zawołałam z udawanym oburzeniem. Duff parsknął śmiechem i obejmując mnie mocniej, cmoknął mój policzek.
- No nie obrażaj się, no – szepnął mi do ucha. No jak ja mogę się na takiego obrazić?!
Powiem tylko tyle, że jestem zadowolona. Komentujcie.
Pozdrawiam moją siostrę, Prezes Zarządu Ruchaczy XD