Rozdział 5

DuffJestem właśnie na imprezie urodzinowej Arthura w klubie „Roxanne”. Wszyscy dobrze się bawią, ale ja ciągle się martwię. Zobaczyłem też, że Arthur siedzi trochę smutny. Mniej więcej dlatego, że impreza rozpoczęła się godzinę temu, a wciąż nie ma Carrie.
- Patrzcie jaka laseczka – mruknął Roger i kiwnął głową w kierunku wejścia. Do klubu weszła śliczna, szczupła i niezbyt wysoka blondynka. Miała na sobie biały top z logiem Rolling Stonesów, który idealnie eksponował jej duże piersi, czarne legginsy, opinające pośladki i lity w kolorze legginsów, a na ramionach mała ramoneskę z ćwiekami na łopatkach. Spojrzałem na jej twarz. Błękitne oczy miała podkreślone tuszem i czarną kredką, a usta były pomalowane czerwoną szminką. Włosy miała założone na jeden bok. Wszyscy ciągle pieprzylibyśmy ją wzrokiem, gdyby nie okazało się że to Carrie. Uśmiechnęła się do nas i podeszła do stolika.
- Cześć – powiedziała, ja ładnie odpowiedziałem, a reszta patrzyła na nią oczami jak pięciozłotówki – a wam co?
Pierwszy otrząsnął się Arthur:
- W końcu przyszłaś, wiesz jak się martwiłem?!
- Przepraszam skarbie, miałam problemy z mamą, ale już jest okej – mruknęła i podała Arthurowi niewielką torebeczkę – wszystkiego najlepszego.
Chłopak przejął prezent i zaczął sprawdzać wnętrze. Na początek wyciągnął butelkę czystej wódki, a później białą koszulkę Ramones. Ale to nie była zwykła koszulka. „Na plecach” były podpisy wszystkich członków zespołu. Arthur uśmiechnął się szeroko, a po chwili rzucił się na Carrie z dzikim okrzykiem.
- Dziękuje, dziękuje, dziękuje, dziękuje – mówiąc to ściskał ją co raz mocniej – skąd ty to wzięłaś?!
- Nieważne – powiedziała z szerokim uśmiechem – podoba ci się?
- I to jak! - krzyknął oglądając koszulkę z każdej strony – dziękuje.
- Oj, już mi tak nie dziękuj – mruknęła.

***

- Polewaj, polewaj – wrzasnął wstawiony Duff – co ty myślisz że ja się upije połową kieliszka?!
- Już i tak jesteś uwalony w trzy dupy – zarechotała Carrie, która też nie była już zbyt trzeźwa.
- Odezwała się Święta – tym razem odezwał się uwalony Roger.
- wyeacieeeee – bełkotał Arthur – aeahopymuszshaćpoheł.
- Co ty tam pierdolisz?! - znowu krzyknął Duff i nadstawił uszy.
- SZE SHAĆ PYM POHEŁ! - wrzasnął na cały klub Arthur.
- Co?!
- Ej, on chyba mówi, że chce iść spać – mruknął dość trzeźwy Keith.
- Nho – zabełkotał znowu jubilat i zaczął wstawać, ale znowu opadł na sofę.
- Daleko poszłeś, jak chuj – odezwał się Diego i pociągnął łyka z butelki Danielsa.
- Mówi się poszedłeś, debilu – mruknęła Carrie – zaprowadzę go do jednego z pokoi na górze i zaraz wracam.
- W tych butach ty chcesz go po schodach prowadzić?! - wrzasnął ZNOWU Duff.
- Zamknij się, tak chce go zaprowadzić tam w tych butach – powiedziała blondynka i wstała. Chwiejąc się podeszła do Arthura – Chodź skarbie, idziesz spać – powiedziała tonem, jakby mówiła do pięcioletniego dziecka i pomogła wstać Arthurowi.
- Pomogę Ci – powiedział Keith i złapał za ramie dwumetrowego chłopaka. Jakoś wprowadzili go po schodach i położyli w takiej pozycji, żeby nie udławił się wymiocinami. Dziewczyna zamknęła cicho drzwi i chwiejnym krokiem wróciła do towarzystwa.



***
Wysoki blondyn z drobną dziewczyną na rękach wspinał się powoli po schodach i słuchał jej opowieści o Kubusiu Puchatku.
- … i rozumiesz, wtedy do pokoju wpadła ta wielka marchewka! A ja uprawiałam seks z Puchatkiem, wyobrażasz sobie jak to wyglądało? I potem.. - chłopak wywrócił oczami i wszedł do jednego z wolnych pokoi na piętrze. Postawił blondynkę na podłodze i przytrzymał ją kiedy się zachwiała.
- Co ja bym bez ciebie zrobiła Duffy – zabełkotała Carrie siadając na łóżku. Z wielkim trudem ściągnęła buty i położyła się na pościeli. McKagan położył się obok niej i spojrzał na jej pijacki uśmiech.
- Oj Carrie, Carrie... - mruknął cicho i uśmiechnął się lekko. Dziewczyna spojrzała mu prosto w oczy. A potem tak jakoś wyszło, że byli prawie nadzy i... stało się.

***
Carrie Obudziłam się z potwornym bólem głowy. Nie pamiętam nic z wczorajszego wieczoru. Tylko tyle, że Arthurowi spodobał się prezent. Złapałam się za koszulkę i... KURWA, NIE MAM ŻADNEJ KOSZULKI! Otworzyłam oczy i przekręciłam się na drugi bok. Duff leżał na boku i patrzył na mnie ze swoim głupim uśmieszkiem.
- Dzień dobry – powiedział nie przestając się uśmiechać. O kurwa...