Rozdział 1

Maggie


- Zakochałaś się! - krzyknęła mi do ucha Janie po raz kolejny tego dnia.
- Wcale nie, nie można się zakochać ot tak... Upadłaś na głowę – oburzyłam się udając, że jestem pilnie zajęta rękawem swojego sweterka.
- Cały czas o nim gadasz, wszędzie go widzisz... Zakochałaś się!
- Janie, zamknij się, proszę cię! - powoli już zaczynałam się wkurzać – Głupia jesteś.
- A ty zakochana – zaśmiała się brunetka. Popatrzyłam na nią ze zdenerwowaniem i wywróciłam oczami – Tylko się nie obrażaj! No ale przyznaj... podoba ci się!
- No... jest przystojny, tak? - mruknęłam cicho, a ona zaczęła skakać po całym pokoju i piszczeć. Patrzyłam na nią jak na idiotkę.
- Moja Maggie się zakochała – przytuliła mnie i zaczęła śpiewać jakąś niezidentyfikowaną piosenkę. Zaczęłam się z niej śmiać. Po piętnastu minutach, pozwoliła mi normalnie usiąść na łóżku. Nagle Janie doskoczyła do mojej szafy i zaczęła wyrzucać z niej ciuchy.
- Co ty robisz? - zapytałam, gdy w moją twarz trafiła jakaś czarna bluzka.
- Szukam ci czegoś ładnego i wyzywającego, musisz dobrze wyglądać.
- A na co dzień nie wyglądam?
- Oh, nie o to chodzi – mruknęła i wyciągnęła z szafy granatową, przewiewną spódniczkę przed kolano, a do tego białą bluzeczkę z czarnym napisem The Beatles i głębokim dekoltem. Z dna wygrzebała czarne, wiązane buty przed kostkę – założysz to jutro.
- Ale... po co? - zapytałam patrząc na brunetkę.
- Bo jak go spotykasz, to się zasłaniasz nie wiadomo czym, żeby tylko nie widział ciebie i twojego ciała. Teraz musisz mu się pokazać z tej odważnej strony.
- Zakładając dość... wyzywające ciuchy? - podniosłam brew, a Janie tylko przytaknęła – W ogóle skąd wiesz, że go spotkam?
- Zawsze jak kończymy po drugiej, on jest w parku. A jutro kończymy po drugiej, prawda?
- Mam tak iść do szkoły? - zapytałam.
- No dokładnie! - zawołała, a po chwili zaczęła się przeraźliwie śmiać – Już widzę minę Briana, jak się tak pokażesz! - wykrzyknęła, a ja się zarumieniłam.
- Zamknij się już.
- A ty to ubierz.
- Muszę?
- Tak.


***


Obudził mnie głośny dźwięk budzika. Szybko wyłączyłam urządzenie i po chwili usiadłam na łóżku. Rozejrzałam się po pokoju. Na krześle leżały ciuchy, które kazała mi ubrać Janie. Wywróciłam oczami, wstałam z ciepłej pościeli i wyszłam do łazienki, po drodze mrucząc do mojej mamy ciche „dzień dobry”. Po dokładnym umyciu się i wysuszeniu włosów, w samym ręczniku pomaszerowałam do mojego pokoju. Wytarłam się jeszcze i spojrzałam na ubrania. Westchnęłam ciężko i ubrałam się. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Hmm, w sumie nie jest tak źle. Spojrzałam na zegarek, dwadzieścia po siódmej. Wzięłam torbę i szybko zeszłam do kuchni, gdzie siedziała moja mama.
- O, ładnie się ubrałaś – powiedziała z uśmiechem, a ja spojrzałam na nią wrogo.
- To znaczy, że codziennie się nie ubieram ładnie?
- Nie o to chodzi! Chodzi mi o to, że bardzo ładnie w tym wyglądasz – mruknęła, a ja jej cicho podziękowałam. Zjadłam szybko śniadanie, założyłam czarne buty wybrane przez Janie, wzięłam torbę, zarzuciłam na ramiona granatowy sweterek i wyszłam z domu. Przed moim domem, czekała już brunetka.
- Wooow – wymruczała, okrążając mnie – spisałam się, no nie? - zapytała z uśmiechem, a ja tylko przytaknęłam. Po drodze do szkoły spotkałyśmy Briana, który patrzył na mnie z wytrzeszczem.
- Ja pierdolę, Maggie, wyglądasz zajebiście! - zawołał, a ja tylko zaśmiałam się i spłonęłam rumieńcem – Dla kogoś specjalnego się tak uszykowałaś? - zapytał, a ja już chciałam zaprzeczyć, kiedy wtrąciła się Janie.
- Maggie wyrywa starszych chłopców!
- Janie! - krzyknęłam oburzona, a ona zaczęła się śmiać – nie słuchaj jej, gada pierdoły.
- Ale to prawda!
- Oh, zamknij się, okej?! - wywróciłam oczami, a brunetka mnie przytuliła.
- No nie obrażaj się – zaśmiała się i pocałowała mnie w policzek. Uśmiechnęłam się lekko i gdy mnie puściła, zamarłam.
- Nie przejdę tamtędy – powiedziałam, patrząc z szeroko otwartymi oczami na bramę szkoły.
- O co ci chodzi? - zapytała Janie i spojrzała w ten sam kierunek co ja. Jak zawsze, zaczęła się śmiać – nie możliwe! Chodź, noo! Zakręć jeszcze tak seksownie biodrami!
- Janie, opanuj się – powiedziałam z powagą – Kurwa...
- Który to ten Maggie? - zapytał Brian.
- Żaden nie jest mój.
- Ten wysoki blondyn.
- No kurde, dzięki Janie!
- Nie ma sprawy – powiedziała z uśmiechem brunetka i pociągnęła mnie za rękę – No chodź! Brian, idź sobie, idziemy podrywać facetów!
- Ta, żeby się wam poszczęściło! - zawołał i podszedł do swoich kolegów z drużyny piłkarskiej. Odetchnęłam głęboko i ramię w ramię, równym krokiem, skierowałam się z Janie w stronę szkoły. Kiedy byliśmy dość blisko niego i jego dwóch kolegów, zwolniłam trochę. A jak zrobię z siebie jakąś dziwkę? Jednak szybko wyrzuciłam tą myśl. Przeszłam stanowczym krokiem obok niego, rzucając spojrzenie na jego twarz. Zobaczył, że się na niego patrzę i uśmiechnął się W TEN SPOSÓB. Oczywiście, zakompleksiona Maggie, musiała spłonąć rumieńcem. Zaśmiał się cicho i nie zwracając uwagi na to co mówią do niego jego koledzy, podążał za nami wzrokiem. W końcu zdecydowałam się na dość odważny, jak na mnie, krok. Odwróciłam się i z uśmiechem mu pomachałam. Odmachał mi i jedyne co jeszcze słyszałam to tylko pytania jego kolegów „Co to za dziewczyna?”

Duff



- Na pewno ma na imię Maggie? - zapytałem Slasha, kiedy już od kilku minut obserwowaliśmy blondynkę, która siedziała na murku przy jakimś tam sklepie i czytała książkę.
- No tak, McKagan, to Maggie. Mówię ci przecież, że przyszła raz do mojej babci, na zastępstwo za jakąś laskę z opieki bla bla bla bla [słynny cytat Slasha <3 przyp. aut.] - spojrzałem na nią jeszcze raz i musiałem powiedzieć, że wyglądała dziś naprawdę... korzystnie. Pochylała się lekko co pomagało mi tylko zobaczyć jej piersi, a do tego miała założoną nogę na nogę, przez co jej spódniczka odkrywała kawałek jej zgrabnego uda.
- I co, mam tak teraz do niej krzyknąć?
- No, a co chcesz zrobić? - zapytał Slash, patrząc na mnie jak na idiotę. Przecież jestem idiotą, no nie?
- Ale co mam jej powiedzieć?
- Nie wiem... Może powiedz, że ładnie wygląda, czy coś – mruknął i poszedł w głąb parku, obok którego się znajdowaliśmy. Odchrząknąłem głośno.
- Maggie! - krzyknąłem i nie widząc żadnej reakcji ze strony dziewczyny powtórzyłem, tylko tym razem głośniej. Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała na mnie z uśmiechem – Ślicznie wyglądasz! - zawołałem, a jej twarz nabrała koloru dojrzałej wiśni. Zaśmiałem się lekko, bo moim zdaniem to urocze, kiedy dziewczyna rumieni się, słysząc komplement.
- Dziękuję – odkrzyknęła i wyszczerzyła zęby. Mógłbym patrzeć na nią całą wieczność, ale usłyszałem krzyk Slasha i ruszyłem w jego stronę.



Eh, mam ostatnio tyle obowiązków, że w ogóle nie śpię, ciągle jestem w biegu i powoli nie wytrzymuję tego psychicznie. Jedynie kawa utrzymuję mnie, żebym nie zasnęła XD
No to macie rozdział 1 i niestety, 2 nie pojawi się prędko. Komentujcie, bracia i siostry!