Rozdział 12

Duff

Więc jak się okazało czarny klon Keitha Richardsa i rudy koleś, który uważa nas za debili to wielcy przyjaciele z Lafayette. Czarnowłosy Jeffrey Isbell i rudowłosy William Bailey. Przyjechali do Seattle w odwiedzinach do cioci Jeffa. I strzał w dziesiątkę – ich ulubiony zespół to The Rolling Stones.
Siedzieliśmy sobie w naszym ulubionym barze. Cała nasza grupa łącznie z Willem i Jeffem. W sumie zdążyłem już znienawidzić to miejsce, bo tutaj stało się TO. W sumie trochę denerwuje mnie Bailey. Ciągle się patrzy na Carrie, a wolę nie mieć powtórki z rozrywki.
- Wszystko w porządku? - zapytała Wilson, wyginając śmiesznie głowę. Uśmiechnąłem się lekko i musnąłem lekko jej usta.
- W jak najlepszym porządku.
- Ej, ja mam taki pomysł – zaczął Arthur – może spotkamy się w tą sobotę i zrobimy ognisko? Tam na polanie, za lasem...
- W sumie to nie taki głupi pomysł – powiedział Keith, po czym zwrócił się do naszych nowych znajomych – wiecie, wy już nie chodzicie do szkoły, ale my ciągle kiblujemy, więc sobota to najlepszy czas na jakąś popijawę.
- Wiesz, nam to wisi, w sumie nie mamy nic do roboty – zaśmiał się Will i odpalił papierosa. Wtedy poczułem czyjeś ręce oplatające mnie w pasie i usta na mojej żuchwie.
- Duff, może byśmy poszli do mojego domu... Mama jest w pracy do wieczora – zamruczała mi do ucha blondynka. Uśmiechnąłem się szeroko i wstałem.
- My już spadamy, do jutra – powiedziałem szybko i pociągnąłem zaskoczoną Carrie w stronę wyjścia z baru.
- Będziecie korzystali z wolnej chaty? - zapytał ze śmiechem Arthur, a ja tylko pokiwałem twierdząco głową, za co dostałem w łeb.
- Idziemy – warknęła Wilson i jak najszybciej wyszła z klubu.

***

WŁOSY. WŁOSY EVERYWHERE. Dopiero po chwili odgarnąłem swoje (i nie tylko swoje) kłaki i ujrzałem dziecinną twarz Carrie. Leżała przytulona do mojego torsu i co chwila mamrotała coś przez sen. Spojrzałem na zegarek. OKURWAMAĆJAJEGOJEBIEIPIERDOLE. Jest wpół do ósmej, a wpół do dziewiątej mamy lekcje.
- Carrie – zacząłem lekko ją szturchać – Carrie kuźwa, wstawaj.
- Co jest? - wymamrotała i otworzyła swoje piękne oczyska.
- Za godzinę musimy być w szkole, myszko – wymruczałem, a ona zerwała się z łóżka. Całkiem miło było sobie popatrzeć na nagą, zgrabną dziewczynę latającą po pokoju. Dopiero po chwili zorientowała się, że nic nie ma na sobie i jak najszybciej wciągnęła na siebie moją koszulkę. Pozbierała nasze rzeczy z podłogi i rzuciła mi moje bokserki.
- Ubieraj się, idziemy razem pod prysznic, żeby było szybciej.
- Mam się kąpać w bokserkach? - zapytałem, podnosząc jedną brew.
- Będziesz z gołą dupą latał przed moją matką?
- No tak w sumie to nie jest dobry pomysł – mruknąłem i szybko założyłem gacie. Wbiegliśmy do łazienki i wzięliśmy razem prysznic. Obyło się bez seksu, co mnie niezbyt zadowala.
- Mam u ciebie jakieś spodnie? Moje śmierdzą Danielsem – powiedziałem wrzucając spodnie do pralki.
- Tak mam, czekaj tu – wybiegła z łazienki w samym ręczniku, a po pięciu minutach wróciła ubrana w krótkie, dżinsowe spodenki i biały top z napisem Fuck You.
- Trzymaj – podała mi szare rurki i koszulkę The Clash.
- Co ja bym bez ciebie zrobił? - zapytałem cicho i pochyliłem się.
- Nie mam pojęcia, ale mogłoby być śmiesznie – zamruczała i jak dzieliły nas milimetry, odwróciła głowę – idę robić śniadanie, ubieraj się.
Parsknąłem cichym śmiechem i zacząłem się ubierać.


***

- McKagan! - krzyk nauczyciela od biologii wyrwał mnie z rozmyślań.
- Co? - zapytałem, za bardzo nie ogarniając co się dzieję wokół.
- Odpowiedz na moje pytanie...
- Eeeee, a może pan je powtórzyć? - uśmiechnąłem się słodko.
- Michael! - krzyknął – w poniedziałek widzę u mnie twoich rodziców!
- Mama nie może, pracuje – mruknąłem cicho, marząc po zeszycie.
- A co, ojca nie masz? - zapytał na całą klasę, a wszyscy którzy ze sobą rozmawiali, zamilkli. Poczułem cholernie mocne ukłucie w sercu. Roger siedzący ze mną w ławce, odchrząknął głośno, widząc w moich oczach łzy. Zamrugałem szybko oczami i spojrzałem wrogo na nauczyciela.
- Nie mam – syknąłem. Jego twarz nabrała czerwonego koloru. Mruknął ciche „przepraszam” i zaczął pisać coś na tablicy. Czułem na sobie wzrok wszystkich, dosłownie wszystkich. W końcu połowa Seattle plotkowała o tym, że mój ojciec zostawił mnie, siódemkę mojego rodzeństwa i mamę na pastwę losu. Teraz ugania się za jakimiś laskami, które są młodsze od moich braci. Oczywiście, moje rodzeństwo pomagało mamie, jeśli chodzi o pieniądze, wychowanie mnie... Jestem najmłodszy. Mój najstarszy brat jest starszy ode mnie o 20 lat. Ma już żonę, która jest w ciąży i całkiem dobrze płatną pracę, więc czasami prześle nam pieniądze. Mama pracuje, ale nie zarabia dużo. Zresztą, ma problemy z sercem, więc nie ma jej za często w pracy. Moje siostry i bracia pracują, ja też, ale w wakacje. W te nie mogłem, byłem „przywiązany do łóżka”. Nawet jakbym chciał i lekarze pozwoliliby, moja mama nigdy by się nie zgodziła. Odkąd ojciec odszedł, bardziej martwiła się o nas niż o siebie. Kiedy my byliśmy chorzy, ona siedziała przy nas i dbała o to, żebyśmy ciągle leżeli w łóżku, aż nie będziemy w pełni zdrowi. Za to kiedy mama chorowała, mogliśmy ją siłą zaciągnąć do łóżka, ona i tak by się wywinęła i poszła do pracy.
- Duff, dobrze się czujesz? - zapytał cicho Roger – jesteś strasznie blady... - jak Arthur i Diego siedzący za nami to usłyszeli, szybko się pochylili, tak żeby mieć głowę bliżej nas.
- Wszystko okej, McKagan? - tym razem odezwał się Diego.
- Nic mi nie jest, uspokójcie się, debile – mruknąłem i posłałem im wymuszony uśmiech. Mruknęli coś i usiedli na krzesłach. Po dłuższej chwili zadzwonił dzwonek, a ja powlokłem się do drzwi.
- Michael – zaczął nauczyciel, patrząc na mnie znad dziennika – zostań na chwilę – chłopaki posłali mi współczujące spojrzenie, a ja usiadłem na pierwszej ławce.
- Chce mnie pan zapytać, czy na pewno mam matkę? - syknąłem, nawet na niego nie patrząc.
- Przestań McKagan... Słuchaj, ja nie wiedziałem, że nie masz ojca. Nigdzie tutaj nie jest to zapisane. Naprawdę przepraszam cię. Nie powinienem tak twardo mówić o tym...
- To wszystko? - zapytałem cicho.
- Jeśli twoja mama będzie miała chwilkę wolnego czasu, niech pojawi się u mnie – mruknął, a ja zszedłem z ławki i wyszedłem szybko z klasy. Wybiegłem na boisko i zobaczyłem moich przyjaciół siedzących na ławeczce. Podszedłem do nich, usiadłem obok i natychmiast spotkałem się ze zmartwionym spojrzeniem Carrie.
- Wszystko okej? - zapytała cicho, przysuwając się do mnie.
- Tak, wszystko w porządku – westchnąłem ciężko i wtuliłem się w jej miękkie włosy. Po chwili usłyszałem głośne „TY CHUJU”. Odkleiłem się od blondynki i spojrzałem za siebie. Za ławką leżał Roger, a na nim Arthur. Pierwszy z wymienionych odpychał od siebie drugiego, który zwijał się ze śmiechu.
- Co wy do cholery robicie? - zapytałem, śmiejąc się.
- Poczułem nagłą chęć kochania Rogera i chciałem go przytulić, ale zapomniałem, że siedzimy na oparciu – wydusił Arthur i przewrócił się na drugi bok, tak że był odwrócony plecami do Rogera.
- Z kim ja żyję?! - zawyła rozpaczliwie Carrie i oparła się plecami o mój tors.
- Jakie debile – mruknąłem i oparłem się brodą o czubek jej głowy.
- Chłopaki, małe pytanko – odezwał się niski głos, a nad nami pojawił się nauczyciel muzyki. Chłopaki wstali z trawnika i przybili mu piątkę. Tak samo jak ja i Diego. Dziewczyny siedziały i dziwnie się patrzyły.
- Dawaj – powiedział Arthur, skupiając całą swoją uwagę na Joshu, czyli oczywiście naszym nauczycielu.
- Pamiętacie te zajęcia pozalekcyjne? Wiecie, sądzę, że teraz by wam się przydały, bo... nie macie za ładnie w dzienniku – zaśmiał się cicho – w piątki o czwartej po południu wam pasuje? - przytaknęliśmy.
- A znowu będziemy jeździć po świecie na jakieś „Bitwy Kapel” czy coś w ten deseń? - zapytał Roger.
- Tak, prawdopodobnie tak – odpowiedział i zwrócił się do dziewczyn – a wy dziewczyny... Gracie na czymś? Śpiewacie?
- Ja gram na gitarze – odparła Victoria lekko się uśmiechając. Megan już chciała coś powiedzieć, ale Josh ją uciszył ręką.
- Megan, wiem, że wymiatasz na basie, jak nikt inny – znowu się zaśmiał i wskazał palcem na Carrie – ty. Ciebie kojarzę tylko z widzenia. Co umiesz?
- Ja? Ja... tylko dwa kawałki Beatlesów na gitarze, nie jest to jakieś trudne... - odpowiedziała skromnie blondynka.
- Pięknie śpiewasz – powiedziała z szerokim uśmiechem Megan, a ona zarumieniła się lekko. Carrie śpiewa?
- Przestań, wcale nie – mruknęła cicho. Zadzwonił dzwonek.
- Okej, dzieciaki... Jutrzejszy dzień wam odpuszczę. Ale za tydzień w piątek o czwartej po południu widzimy się w naszej starej sali, w piwnicy. Wnieśli już tam instrumenty i mikrofony i tam będzie nasza sala prób. A ty blondyneczko pokażesz mi co robisz ze swoim głosem, bo Megan wie co mówi – powiedział Josh uśmiechając się tajemniczo i odszedł. Sami też ruszyliśmy w stronę wejścia do szkoły.
- Śpiewasz? - zapytałem mojej dziewczyny, obejmując ją ramieniem.
- Oj, nie śpiewam, raz jak Megan przyszła to sobie grałam In My Life i troszkę przyśpiewałam, ale to nie jest jakiś wielki wyczyn.
- Jeśli tak uważasz, to dzisiaj po szkole idziesz do mnie i sobie pośpiewamy – wyszczerzyłem się.
- Duff, proszę cię – jęknęła, wywracając oczami.
- Carrie, proszę cię – powiedziałem tym samym tonem i wywróciłem oczami.
- Debil.
- Też cię kocham.


***

- To co śpiewamy? - zapytałem siadając na swoim łóżku z gitarą w ręku.
- Duff, przestań, nie będę śpiewała – odpowiedziała cicho, zakładając ręce na piersi. Spojrzałem na nią wrogo.
- Będziesz. Siadaj.
- Tylko dla ciebie! - warknęła – To może Rainbow Eyes? Znasz? - no jakbym mógł nie znać, najpiękniejsza ballada jaką kiedykolwiek słyszałem. Zacząłem grać, a po chwili usłyszałem jej delikatny, uroczy głosik.

She's been gone since yesterday
Oh I didn't care
Never cared for yesterdays
Fancies in the air
No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes
Love should be a simple blend
A whispering on the shore
No clever words you can't defend
They lead to never more
No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes

Odłożyłem gitarę. To było najpiękniejsze wykonanie tego utworu.
- I jak? - zapytała nieśmiało Carrie, która była cała czerwona na twarzy.
- To było... zajebiste – wykrztusiłem i przytuliłem mocno do siebie blondynkę.



Mój Boże... męczyłam się nad tym rozdziałem. Dla mnie jest zdecydowanie najgorszym, w całym moim opowiadaniu. Przepraszam, wszystkich, WSZYSTKICH, że tak późno i w ogóle zjebanie. Mam wypracowanie z angielskiego, kartkówkę z historii i mały referacik z przyrody. Przepraszam!
Gdyby ktoś chciał być powiadamiany przez gg, albo chciał pogadać ze mną proszę:  44159506
PRZEPRASZAM JESZCZE RAZ.